Vandaag 31 juli 2020 bereikt ons het droeve bericht dat onze ere grootvorst Rob Zuuring is overleden.

Wij verliezen in hem een bevlogen Zotskap waarop onze lijfspreuk 'ik ben een Zotskap in hart en nieren' meer dan van toepassing was.

Vanaf het moment dat hij begin zeventiger jaren lid van onze vereniging werd heeft hij zich op geheel eigen wijze in allerlei functies gemanifesteerd en verdienstelijk gemaakt.

In latere jaren deed hij hetzelfde binnen het convent van vorsten en grootvorsten.

Dat het ondoenlijk is een overzicht van zijn functies en activiteiten te geven moge hiervoor als bewijs dienen.

Ieder mens is uniek en zo ook Rob.

Hij kon zich zeer opwinden over zaken die naar zijn mening niet klopten of anders moesten en daarbij deerde het hem niet of hij gehoor en medestanders vond of dat hij alleen stond.

Ook was algemeen bekend dat Rob grote waarde hechtte aan tradities en binnen het carnaval voorgeschreven of alom geaccepteerde richtlijnen.

Een strijd die hij zijn gehele carnavaleske leven op gezette tijden voerde.

Ik denk dat je terecht kunt stellen dat mede door zijn inzet, de Zotskappen nog altijd het carnaval wil vieren en inhoud geven conform de al vele decennia geldende richtlijnen en tradities.

Het belang van de Zotskappen stond altijd voorop.

Aan de andere kant kon Rob ook uitbundig en intensief het feest vieren en beleven, waarbij hij een humor aan de dag kon leggen die maar weinigen achter hem zochten.

Wat voor ons overblijft is het besef dat er weer een lid uit de gouden generatie van de Zotskappen zijn steek en veren nooit meer zal dragen.

Maar ook het besef dat hij en zijn generatiegenoten een vereniging achterlaten,

waar feesten en persoonlijke betrokkenheid dicht bij elkaar staan en die mede daardoor alles in zich heeft om in lengte van jaren te blijven bestaan.

De teerling is mede door Rob geworpen en door volgende generaties opgepakt.

Hij is klaar en zal voor ons achterblijvers altijd een van die Zotskappen zijn in hart en nieren.

Onze gedachten gaan in het bijzonder uit naar Kit, de kinderen en kleinkinderen,

dat zij de kracht om dit verlies te verwerken bij elkaar mogen vinden in de wetenschap dat het bestaan van Rob niet zonder gevolgen is gebleven.

Hij heeft zijn steentje meer dan bijgedragen en nu de rust gevonden die hij op het einde van zijn leven zocht.